the hunger games

Με γιγαντιαίο buzz από την Αμερική και πρόθυμο να διαλύσει κάθε εισπρακτικό ρεκόρ, το “Hunger Games” αποτελεί το στοίχημα της Jennifer Lawrence στην απόλυτη δημοσιότητα κι επιτυχία, το τελευταίο στάδιο μετά τον καλλιτεχνικό θρίαμβο του “Winter’s Bone” και την πρώτη επιτυχία του “X-men: First Class”. Έχοντας την κατάρα της κυκλοφορίας στη μετά-twilight εποχή και όντας καταδικασμένο στην ατυχή σύγκριση με το υποπροϊόν των νερόβραστων βρικολάκων, το “Hunger Games” τελικά καταφέρνει όχι μόνο να ικανοποιήσει τις προσδοκίες των ορκισμένων φαν και να εξαφανίσει τις συγκρίσεις από το πρώτο μόλις λεπτό αλλά και να αποτελέσει μια ταινία που στέκεται άνετα μόνη της, ως ανεξάρτητη κινηματογραφική οντότητα.

Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, μετά την καταστροφή της Αμερικής από κάποιο απροσδιόριστο αποκαλυπτικό γεγονός, υπάρχει το Panem, που αποτελείται από την πλούσια πόλη της Capitol και 12 φτωχότερες επαρχίες. Ως τιμωρία για την προηγούμενη επανάσταση που “προκάλεσε αναταραχή σε όλο το Panem”, κάθε χρόνο πραγματοποιούνται οι Αγώνες Πείνας, κατά τους οποίους ένα αγόρι κι ένα κορίτσι από κάθε επαρχία επιλέγονται τυχαία για να συμμετάσχουν σε ένα τηλεοπτικό γεγονός με στόχο την επιβίωση ενός μόνο από αυτούς. Όταν η αδερφή της κληρώνεται να συμμετάσχει, η Katniss Everdeen της 12ης επαρχίας προσφέρεται ως εθελόντρια στην θέση της, ξεκινώντας μια διαδρομή που θα αποτελέσει κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή συμμετοχή στα Hunger Games.

Σε γενικές γραμμές, η ταινία αποτελεί μία πολύ τίμια προσπάθεια. Υπάρχουν όντως σημεία στα οποία καταφεύγει σε ευκολίες και η υπερκινητική σκηνοθεσία του Gary Ross θολώνει οτιδήποτε θα μπορούσε να προκαλέσει ένα R-rating. Στη βάση της όμως παραμένει μία ταινία που δεν απευθύνεται μόνο σε ένα περιορισμένο ηλικιακά κοινό αλλά καταφέρνει να αποκτήσει δική της δυναμική που ξεπερνά τα όρια του genre της. Αυτό συμβαίνει με την ουσιαστική βοήθεια της Jennifer Lawrence, που ερμηνεύει με πάθος την Katniss χωρίς να την αντιμετωπίζει ως ένα άψυχο δημιούργημα της young adult λογοτεχνίας, παραδίδοντας μια ερμηνεία που αποδεικνύει την γκάμα των δυνατοτήτων της και της επιτρέπει να δίνει επιπλέον βαρύτητα εκεί που κάποια άλλη ηθοποιός θα κατέφευγε στην εύκολη λύση.

Η συνεχής συνειδητοποίηση ότι όλο αυτό που βλέπουμε πρόκειται για ένα μακάβριο τηλεοπτικό πρόγραμμα, το ηθελημένο κιτς του Panem, το ψεύτικο ρομάντζο που δημιουργείται για τηλεοπτικούς λόγους, τα τρικ των διοργανωτών για να πουλήσουν όσο περισσότερο δράμα γίνεται, όλα συμβάλλουν στην εξύψωση της ταινίας παραπάνω από τον μέσο όρο των νεανικών ταινιών και στην δημιουργία ενός σύμπαντος άξιου να το επισκεφτεί ξανά κανείς. Αν ο Ross κατάφερνε να διατηρήσει την ισορροπία της ροής στο δεύτερο μισό στα επίπεδα του πρώτου, θα μιλούσαμε σίγουρα για μία πολύ περισσότερο στρωτή ταινία. Σε κάθε περίπτωση όμως, οι “Αγώνες Πείνας” παραμένουν μία ευπρόσδεκτη κινηματογραφική περίπτωση, όπου ο όρος μπλοκμπάστερ δεν συνεπάγεται απαραίτητα και νεκρά εγκεφαλικά κύτταρα.